در شهریور 1383 که بیش از یکماه از حضورم در تاجیکستان می گذشت، دو وبلاگ را در پرشین بلاگ راه اندازی کردم تا یکی مسائل مختلف سیاسی اجتماعی و فرهنگی را با عنوان «از نگاه من» نمایندگی کند و دیگری با نام «شریعت عقلانی» بیانگر دیدگاه های دینی و شرعی ام باشد.
دو پنجره برای ارتباط دوستانه با مخاطبانی که اندک اندک به آن توجه می کردند. بعدها هردو به غضب حاکمیت گرفتار شدند و خصوصا «ازنگاه من» که پس از فیلتر شدن، از دسترس خارج شد.
برای من این سال ها تاریخی خصوصی است که بازخوانی آن موضوعیت دارد. تاریخی که نشانگر برخی اتفاقات اجتماعی و سیاسی هم هست. بازخوانی برخی از مطالب آن روز را با اولین مطلب نوشته شده در تاریخ 31 شهریور 1383 آغاز می کنم؛
*************************
به گمان من، فعلا دو گروه اصلی در ميدان سياست ايران حضور دارند که بازيگران اصلی اين ميدان بشمار مي روند.
۱- نيروهای قدرتمند خارجی. ۲- اقتدارگرايان داخلی.
ملت و دولت آقای خاتمي، تماشاچيانی متفاوت اند. اولی (ملت) همچون کسی است که از پشت شيشه ی تلويزيون به اين مسابقه می نگرد. يعنی فقط مي تواند نسبت به رفتارهای مناسب، احساس شادی کند و از رفتارهای نامناسب، نگران يا اندوهگین شود. صدای او به گوش بازيگران نمی رسد تا در رفتارآنان تاثيری بگذارد و ... . دومی (دولت آقای خاتمی) همچون تماشاگری است که در صحنه ی رقابت حضور دارد. مي تواند با اظهار شادی يا نگرانی بر يک یا دو طرف بازی(کم يا بيش) تأثير بگذارد. ولی تأثير پذيری بازيگران اصلی از تماشاچی ساکت يا اندک، بسيار بعيد است، تاچه رسد به تماشاچيانی که درصحنه حاضرند ولی اصلا به صحنه نمی نگرند بلکه خود را به چيزهای ديگری همچون خريد ساندويچ و نوشابه و بستنی و گفت وگوهای نامرتبط با رقابت سرگرم مي کنند.
از دوگروه بازيگر، يکی زبان تماشاچی را نمي داند تا از واکنشهای او سر درآورد و يا به اعتراضات و توصيه های او گوش فرادهد و ديگری که هم ميهن است، پنبه درگوش خود نهاده تاصدای اعتراضی را نشنود و خود را برتر از آن مي داند که محتاج راهنمايی تماشاچی و يا دلسوزي های او باشد.
نتيجه ی اين مصاف، از هم اکنون روشن است. دو مغرور مستبد در اقليمی نگنجند. مگر آنکه تماشاچيان دور ازصحنه به صحنه آيند و متوليان هر دو گروه را هشداردهند و در صورت لزوم با اعتراضاتی قابل فهم برای هردو طرف(اصطلاحا با زبان بين المللی) وجدی و تأثيرگذار، به گونه ای که ناديده گرفتن آن برای هيچ يک از دو طرف ممکن نباشد، به اين شيوه ی بازی خاتمه دهند و روشی ديگر را خواستار شوند.
بدترين اتفاق ممکن اين خواهد بود که بازهم به اعتراضات مداراجويانه توجهی نشود. در اين صورت است که تنها گزينه ی ممکن، ممانعت عملی از ادامه ی اين بازی خسارت بار است که با اشغال زمين بازی توسط تماشاگران همراه خواهد بود.
تاچه قبول افتد چه درنظر آيد.
درمسيرخوبی ها، خدا يار و ياورتان باد.
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر